Մռայլ թաղումի
ջահերի նըման
Մեկը աստղերն
է վառում տխրությամբ.
Ւմ հոգու վրա
իջել է մի ամպ,
Իմ սրտի պայծառ
ծաղիկներն
ընկա՛ն։
Հիվանդ քնքշությամբ
երկինք է պարզում.
Մեռնող ծաղիկը
իր բույրը
վերջին.
Իմ ջերմ աղոթքի
խոսքերը չնչին
—
Հեռավո՛ր,
քեղնից սեր
չեն աղերսում։
Իմ սրտում
միայն սառած
հեկեկանք
Բայց արցունք
չըկա իմ սև
օրերում.
Մեռնում է
սիրտըս անհուն
խավարում,
Եվ դու կա՞ս
արդյոք, լուսե
անրջանք...
[1908]