Սըրինգ
մը կա մեջն
երկդիմի այս
առտըվան,
Ծայրիի մեծ
ծառին դիմաց
ու փըլուզակ
Մոլոշագույն
որմին ներքև.
սրինգ մը որ
Կը սրսըփա
ցավը լույսին,
որ չի՜ ծագիր…
Երգը` իղձի
և հառաչի թել
մըն է հիր`
Որ կը հյուսվի
անկյուններու
մեջ արփավոր
Ու կ’անհետի
մըշուշին մեջ`
որպես սուզակ`
Որ ընդերկար
հավետ չի՜
գար ա՛լ երևան:
Սըրինգ մըն ալ այս առտըվան մեջ մանիշակ.
Սըրինգն է ան այծհորանի անդեորդին,
Որ մեգին մեջ կը ծագեցնե երգ մը` արև
Ու ասմազուն ըմպած դաշտին տեսիլն ագող:
Ու տրտմությունն այգուն` կ’իյնա պահ մը զերթ քող.
Ու պարի կը քումայթ` հոգվույն կու տա բարև.
Ու ծառերու ծաղկանըկար սրահակն հեշտին
Ընդնշմարել կու տա լիճին կույսը խաժակ: