ԱՐՀԱՄԱՐՀԱՆՔ

< 1 > ՓՈՇԻՆ

Ռուբեն Զարդարյանին

Շարքովն եզերված բարտիներու հոծ
Լայն ճամբուն վրա, քաղաքին մոտիկ,
Իրիկնամուտին, պայծառ խորոտիկ,
Փոշիի պար մը կ’ելլե հողմակոծ:

Կ’ոլորվի թախծոտ, կը շրջի տխուր
Ուռեցած շունչովն բիրտ հովին հըսկա.
Սիրտըս հուզված է, միտքըս կը խոկա
Նենգություններուդ, դավերուդ անլուր:

Եվ ինչպես հովը կը քալե արագ,
Փոշիի անթիվ ամպերուն բոլոր
Ցրվելով խառնակ տարրերը մոլոր,
Տիրապետումի հույզերով վայրագ:

Արհամարհանքիս հովն ալ անխընա
Պիտի ընոտնե փոշին կեղծ սիրույդ,
Եվ ժըպիտներուդ մեջեն պատրանուդ
Սիրտըս միշտ կանգուն պիտի բարձրանա:

 
< 2 > ԾԱՂԿԵ ՔԱՌՅԱԿ

Քերթողի վառ խանդով գրված
Քառյակներեն ավելի,
Ես կը սիրեմ նրբակազմած,
Գունեղ քառյակը ծաղկի:

Նկարագեղ ոճով գծված
Պատկերն հուզիչ է նվազ,
Քան դաշտերե լայնատարած
Քաղված ծաղիկն հեշտանազ:

Հո՛ն, բաժակին մեջ ծաղիկին
Ոսկեփոշի թևով գեջ,
Սիրով պատած սիրտի մ’անգին
Կ’առնե պատկերն ելևէջ:

Այդ պատկերը շատ ավելի
Հուզիչ է` քան քերթողին
Հույզով մ’անհուն, անպատմելի
Գրած տողերն քառյակին:

 
 
< 3 > ՄԵՐԺՈՒՄ

Մեկ համբույրըդ զիս պիտ’ ըներ երջանիկ,
Դուն զլացար ինծի շնորհն այդ գողտրիկ,
Դժնե “ոչ”ըդ թքիր ինծի անտարբեր.
Ես այն օրեն կը տառապիմ տարուբեր:

Դուն զլացար ինծի շնորհն այդ գողտրիկ
Ու սևերու մեջ թաթխեցիր իմ մեղմիկ
Ժպտիս ցոլքը, մերթ վառվռուն, մերթ հանդարտ.
Ես այն օրեն եղա թշվառ մը անբախտ:

Դժնե “ոչ”ըդ թքիր ինծի անտարբեր,
Այդ “ոչ”ըդ սուր սիրտես սորեց արյուններ.
Մերժումի այդ սառ լախտն, ավա՜ղ, վշտածին
Գալարեցուց սևերու մեջ իմ հոգին:

Ես այն օրեն կը տառապիմ տարուբեր.
Վիշտը սիրտըս իմ ըրավ քանդ ու ավեր.
Այն օրեն երբ սև բաժակըն այդ թույնի
Ըմպեցի ես, սիրտըս բյուր բյուր կ’արյունի:

1902, Սվազ

1903