Գիշերն
իջավ անամպ,
անհուն,
Բյուր բյուրեղե
ի՜նչ նուրբ
անուն
Տալ անուրջի
այս սուրբ պահուն.
- Ա՜խ, ապրելո՜ւ
երջանկություն...
Կանէանա նավն
հեռակա,
Լիճն երազ մ'է,
կա ու չըկա.
Ջուրի շշունջն
է լոկ վըկա,
- Շշնջելո՜ւ
երջանկություն:
Վերն հազար
աստղ, վարն հազար
լույս,
Կիսաստվերին
մեջ հոգեհույզ
Կը խոսակցին
քար, վըտակ,
բույս.
- Ա՜խ, իրերո՜ւ
երջանկություն...
ՈՒ կձայնե մատուռն
հստակ.
- Սա ծերունի
ծառերուն տակ,
Այս քաղցրության
մեջ բովանդակ
Քարանալո՜ւ
երջանկություն...